Πολλές φορές νιώθω ότι δεν υπάρχουν πολλά άτομα γύρω μου που να μπορούν να με καταλάβουν. Η μοναξιά που μας περικλείει σαν άτομα είναι μεγάλη και περιστασιακά, διακόπτεται από άλλους ανθρώπους που μας κάνουν συντροφιά. Κάποια από αυτά τα άτομα έρχονται και παρέρχονται σαν διάττοντες αστέρες και φεύγουν, όπως ξαφνικά ήρθαν. Στην πορεία, αφού έχεις ζήσει κάποια πράγματα μαζί τους, καταλαβαίνεις ότι, αν και δεν υπήρχε προφανής λόγος, οι γραμμές των ζωών σας απλώς διασταυρώθηκαν και συμπορεύτηκαν για κάποιο (μικρό) χρονικό διάστημα.
Εδώ τίθεται το αιώνιο ερώτημα: η πορεία της ζωής είναι κάτι που ελέγχεται ή μήπως κάτι που κανείς δε μπορεί με σιγουριά πως προσδιορίζεται; Είμαστε κύριοι της ζωής μας ή έρμαια των κοσμικών συμβάντων και των συμπτώσεων;
Η κριτική μου σκέψη με υποβάλλει στο να δεχτώ τη δεύτερη υπόθεση. Συμπτώσεις. Αυτό είναι όλο. Καθημερινά συναντάς στο δρόμο τόσους ανθρώπους και μερικοί από αυτούς, σου ρίχνουν κλεφτές ματιές. Κανείς όμως δε μένει μαζί σου, ούτε για δύο λεπτά. Οι ζωές σας ίσα που συναντήθηκαν για λίγα δευτερόλεπτα. Ίσως και να μην ξανασυναντηθείτε ποτέ σε αυτή τη ζωή, ίσως να ξανασυναντηθείτε και να συμβεί ξανά το ίδιο.
Αν όμως μια συγκυρία ή μια σύμπτωση τύχει, υπάρχει η πιθανότητα να γνωριστείτε και να μείνετε μαζί για καιρό, να συμπορευτείτε παράλληλα στο χρόνο. Ενδέχεται άτομα που έχεις γνωρίσει επιφανειακά στο παρελθόν να τύχει να τους γνωρίσεις καλύτερα κάποια στιγμή, χωρίς να έχεις ιδιαίτερη πρόθεση.
Οι συμπτώσεις, λοιπόν, μπορεί από τη μια να είναι εκούσιες αλλά μπορεί να είναι και ακούσιες. Αν βρεις το θάρρος να μιλήσεις στον άλλο, ανοίγεις μια πόρτα προς τη ζωή του. Αν δε βρίσκεις το θάρρος, μπορεί η πόρτα να μισανοίξει μόνη της (ή και καθόλου). Τότε εσύ έχεις το πάνω χέρι πάλι. Μπορείς να την ανοίξεις και να μπεις, σιγά και ευγενικά. Αλλά εσύ ο ίδιος, μπορείς και να την κλείσεις χωρίς να το σκεφτείς δεύτερη φορά.
Δεν μπορεί κανείς να πει με σιγουριά αν πρόκειται για πεπρωμένο. Ακόμα και μια γνωριμία να γίνει με τη θέληση μας, υπάρχει πάλι η σύμπτωση ότι εμείς το επιδιώξαμε να συμβεί, ότι πυροδοτήσαμε αυτή τη γνωριμία με μια δική μας ενέργεια.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι εμείς δεν έχουμε τη δύναμη να προβλέψουμε που θα μας πάει η ζωή. Οι στόχοι που βάζουμε και εν μέρει επιτυγχάνουμε, στηρίζονται και αυτοί σε δικές μας ενέργειες αλλά και σε συμπτώσεις επίσης. Η ζωή μας μπορεί να αλλάξει οποιαδήποτε στιγμή προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Και συνήθως αλλάζει όταν εμείς δεν το περιμένουμε. Οι αλλαγές μας πιάνουν στον ύπνο και μας ξαφνιάζουν είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα. Η κάθε μέρα που ξημερώνει δε μπορείς να ξέρεις τι θα σου φέρει. Ως φύσει οργανωτικό ον, ο άνθρωπος έχει ένα προσχέδιο στο μυαλό του, αλλά είναι απλώς ένα προσχέδιο. Οι λεπτομέρειες που προστίθενται στην πορεία μπορεί να είναι σημαντικές αλλά και ασήμαντες. Μπορεί να αλλάξουν ριζικά όλο το προσχέδιο και να το μεταμορφώσουν σε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που είχαμε κατά νου.
Εκεί έγκειται, για εμένα, η ομορφιά της ζωής. Όσο και αν αποζητάμε συνέχεια την ιδανική κατάσταση της ευτυχίας ορισμένες φορές προσδοκούμε λίγη μιζέρια και λίγη θλίψη στη ζωή μας. Σε αυτή την περίπτωση, καταλήγουμε να πληγώσουμε το εγώ μας, τον εαυτό μας και τους άλλους. Γκρεμίζουμε τα πάντα και ξαναρχίζουμε από την αρχή, σε μια λευκή κόλλα χαρτί.
Αυτή η συμπεριφορά μερικές φορές είναι αναπόφευκτη, αν και επιεικώς χαζή. Διότι η ζωή πάντα σου κρύβει κάτι καλό στην επόμενη γωνία. Ο Νόμος του Μέρφυ λέει: «όταν όλα πηγαίνουν καλά, κάτι κακό θα σου συμβεί». Ίσως και να είναι αλήθεια… Αλλά μήπως ισχύει και το αντίστροφο;
