H Μαρίνα Ν. κρατάει σήμερα «Τα Πρακτικά» :
Παρασκευή, 19/11/2010, 7η ώρα και μετά…
Μετά από ένα μεγάλο διάλειμμα του ταξιδιού μας, σχεδόν «αποδεκατισμένοι» από την καθημερινότητα (οι αθλητές της ομάδας μπάσκετ απόντες, οι του Γ4 απορροφημένοι στη γραφή των εκθέσεών τους, άλλοι μην αντέχοντας την αναμονή, αφού τελείωσαν στο πεντάωρο….), συναντηθήκαμε και ξεκινήσαμε με τον ενθουσιασμό που εκδήλωσε η Κάτια για το ποιήμα του νομπελίστα T.S. Eliot, «Κούφιοι άνθρωποι» που έχει αναρτηθεί στο blog μας. Ακούσαμε την ενδιαφέρουσα μελοποίηση από το συγκρότημα «Ωχρά Σπειροχαίτη», όνομα που παραπέμπει στο ομώνυμο ποίημα του Κ. Καρυωτάκη.
Μιλήσαμε, λοιπόν, ακολουθώντας το συνήθη συνειρμικό στοχασμό μας για τη ζωή και το έργο του αυτόχειρα Καρυωτάκη και τον σαρκαστικό διεισδυτικό του λόγο, αναζητώντας δείγματα του έργου του στη Βιβλιοθήκη μας. Επισημάναμε την αγωνία του Καρυωτάκη να αποφύγει τον εξευτελισμό από την ανίατη ασθένεια που τον βασάνιζε και παρατηρήσαμε τις σημαντικές διαδρομές ύφους που άνοιξε το έργο του για τη νεοελληνική ποίηση.
Η αξιοποίηση των ευρωπαϊκών ποιητικών ρευμάτων από τον Καρυωτάκη επανέφερε τη συζήτηση (μάλλον σε μονόλογο του Μέντορα εξελίχθηκε!) στον T.S. Eliot, ως εκφραστή του μοντερνισμού και της μυθικής μεθόδου και στην ελληνική εκδοχή του από τον Γιώργο Σεφέρη καθώς, και στους δύο, οι αρχαίοι μύθοι έρχονται να εκφράσουν και να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα.
Με εμφανή τα σημάδια της κόπωσης από την προχωρημένη μεσημεριανή ώρα και τον ενοχλητικό ήχο μιας αναπάντητης κλήσης κάποιου ξεχασμένου κινητού, η συζήτηση «ζωντάνεψε» όταν αναφερθήκαμε στο διαγωνισμό λογοτεχνίας που ήδη «τρέχει» στο σχολείο μας. Η Νεφέλη δήλωσε πως μερικοί, όπως κι εκείνη, γράφουν για τον εαυτό τους και δεν θέλουν να δημοσιοποιούν τα γραπτά τους, ειδικά στο χώρο του διαδικτύου, απέναντι στο οποίο έχει παντελώς αρνητική στάση. «Αφορμή για να γράψεις πρωτότυπο δοκίμιο η απόρριψη του διαδικτύου», αντέτεινε ο Μέντωρ, ενώ και η Κάτια συμφώνησε με τη Νεφέλη ότι αυτά που γράφει αφορούν μόνο σ’ αυτήν. Έτσι, αρχίσαμε σε μια ατέρμονη συζήτηση να διαφωνούμε πάνω στο διαχρονικό ερώτημα της τέχνης: Τέχνη για τον ίδιο το δημιουργό ή Τέχνη για όλους, αναζητώντας τον πραγματικό ρόλο της τέχνης. Σε αυτό το σημείο στην ομάδα προστέθηκαν οι Γιάννης, Νταϊνόρα, Φοίβος, Χρήστος, Μυρτώ και Πελαγία, κατάκοποι και ταλαιπωρημένοι από τη δοκιμασία της έκθεσης.
Κάποιος παρατήρησε πως για το διαγωνισμό, οι περισσότεροι θα συμμετάσχουν στην ποίηση. Η μεγάλη δημοφιλία της ποίησης αιτιολογήθηκε λόγω του γεγονότος πως η ποίηση δημιουργεί μέσα μας ρυθμό. Ο ρυθμός αυτός παραπέμπει σε έναν ιδιότυπο συντονισμό της ψυχής του δημιουργού με την ψυχή του αναγνώστη, κι αυτό δημιουργεί την… περίεργη επικοινωνία τους. Με τον τελευταίο αυτό στοχασμό, Σολωμικού τύπου, ανανεώσαμε τη συνάντησή μας για την επόμενη εβδομάδα υποσχόμενοι μια πιο ενεργή επικοινωνία στο blog. Μέχρι την επόμενη συνάντηση, ας στοχαστούμε με Καρυωτάκη:
Πρόταση 1η : Ανδρείκελα (1927), μελοποιημένο από τα Υπόγεια Ρεύματα (1994).
Προτάση 2η: Gala (Θα γλεντήσω κι εγώ μια νύχτα), από τους: MAGIC DE SPELL.
Πρόταση 3η: «Eίμαστε κάτι… », Μουσική: Βασίλης Δημητρίου, ερμηνεία: Χρήστος Θηβαίος.
