Πολύ από εμάς, φοβούνται τη δημοσίευση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το θέμα προέκυψε σχεδόν ταυτόχρονα με τη δημιουργία του blog, αν και θα πρέπει να προϋπήρχε από τις πρώτες συναντήσεις μας σε μικρό βαθμό (αν δε με απατά η μνήμη μου).

Έχουν ακουστεί διάφορες απόψεις πάνω στο θέμα. Κάποιοι ντρέπονται, άλλοι θεωρούν τα έργα τους ανάξια να διαβαστούν, άλλοι ότι δεν ενδιαφέρουν τους τρίτους, άλλοι ότι αυτά που γράφουν είναι αυστηρώς προσωπικά και δεν αφορούν κανένα πέρα από τον συγραφέα. Όλες οι απόψεις έχουν κάποια λογική βάση και κάποια ψυχολογική εξήγηση (αλλά δεν είναι της ώρας…) και είναι όλες σεβαστές.

Θα ήταν ωραίο όμως να διαβάζουμε ο ένας τα γραπτά του άλλου και να σχολιάζουμε, όπως στο “Ο κύκλος των χαμένων ποιητών”. Εάν αυτό γινόταν σε μεγάλη κλίμακα, μέσα από το χαβαλέ, την ευγενή κριτική και τον συναγωνισμό, θα γινόμασταν ολοένα και καλύτεροι.

Προσωπικά, άρχισα να δημοσιεύω πριν από 4 χρόνια τα πρώτα μου κείμενα στο πρώτο blog που είχα φτιάξει με τον patatahooligan, ένα blog που δεν είχε σχέση με λογοτεχνία αλλά ήταν γενικότερης θεματολογίας. Ήμουν αρκετά μαζεμένος και ντροπαλός. Σιγά σιγά, η ντροπή των πρώτων δημοσιεύσων εξαφανίστηκε και τη θέση της πήρε μια σχετική άνεση. Μετά από αυτό το blog, ακολούθησε ένα blog αμιγώς λογοτεχνικό. Αυτό ήταν ένα βήμα παραπέρα διότι άλλο να σχολιάζεις την επικαιρότητα, τα γεγονότα και τον κόσμο γύρω σου και άλλο να δημοσιεύεις ποιήματα που ίσως να κρύβουν μέσα προσωπικές σκέψεις και συναισθήματα, ειδικά σε ένα χώρο σκληρό όπως το Internet.

Η ντροπή που μας πιάνει είναι φυσιολογική. Η αντίδραση είναι ενστικτώδης στους περισσότερους και πηγάζει από την θέληση μας να μην εξωτερικεύουμε πολύ τα συναισθήματα μας. Πολλές φορές, όταν εκδηλώνουμε τα συναισθήματα μας είτε άμεσα (π.χ. κλάμα, θυμός, ερωτική εξομολόγηση κτλ.) είτε έμμεσα (π.χ. λογοτεχνία), νιώθουμε αστείοι και ντρεπόμαστε τρόπον τινά για τον εαυτό μας.

Η λύση είναι μια: απλά συνηθίζεις να εκθέτεις τον εαυτό σου. Σκέψου ότι η ζωή είναι μια θεατρική παράσταση και είσαι υποχρεωμένος να παίξεις σε αυτή και να περάσεις όσα πιο πολλά μπορείς στους άλλους. Το συναίσθημα και η ευαισθησία δεν είναι ντροπή σε καμία περίπτωση. Η κοινοποίηση αυτών των ιδιαίτερα προσωπικών εκφάνσεων του χαρακτήρα μας θέλει θάρρος και να είσαι λίγο-πολύ αδιάφορος για το τι θα πουν οι άλλοι. Άλλωστε, δε γίνεται να αρέσουμε πάντα στους άλλους (τις περισσότερες φορές ίσως να μην αρέσουμε). Αν οι καλλιτέχνες σκέφτονταν έτσι, η τέχνη θα έμενε αιώνια στάσιμη απλά από ντροπή.

Εγώ προσωπικά, σας ενθαρρύνω να δημοσιεύσετε κάτι είτε είναι προσωπικό είτε όχι…

Δημήτρης