Με αφρομή δύο δημοσιεύματα που έτυχε να δω αυτές τις μέρες στον τύπο (Το Βήμα, 04/01/2011 ,  03/01/2011, και Τα Νέα,  03/01/2011), προτείνω να θυμηθούμε τους δύο μεγάλους των νεοελληνικών γραμμάτων καθώς πρόκειται για «τη γραφή που δεν ξέρει από ψέμα». Δεν ξεχνάμε, επίσης, πως ο Ελύτης είχε μελετήσει σε βάθος το λυρισμό του Παπαδιαμάντη στο βιβλίο του «Η Μαγεία του Παπαδιαμάντη», όπου και «πλησιάζει με εξαιρετική ευαισθησία κι ακρίβεια το έργο του μεγάλου νεοέλληνα πεζογράφου, του ζωγράφου της ψυχής των ταπεινών κι απλοϊκών ανθρώπων. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης πλήρης ο ίδιος, αγάπης και συμπάθειας μεταγγίζει τα ψυχικά του αυτά γνωρίσματα στους ήρωές του, ακόμη και στην Χαδούλα,την στραγγαλίστρια μικρών παιδιών, την ηρωΐδα του καλύτερου διηγήματός του, της «Φόνισσας».  Παρακολουθήστε το video της εκπαιδευτικής τηλεόρασης για να εμβαθύνετε στο νόημα της σχέσης των δύο μεγάλων της ελληνικής γραφής.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Οδυσσέα Ελύτη «Η Μαγεία του Παπαδιαμάντη»:

«Nα πού βρίσκεται η αληθινή μαγεία του Παπαδιαμάντη. Δε ζητά να τεντώσει τα νεύρα μας, να σείσει πύργους και να επικαλεστεί τέρατα. Οι νύχτες του, ελαφρές σαν το γιασεμί, ακόμη κι όταν περιέχουν τρικυμίες, πέφτουν επάνω στην ψυχή μας σαν μεγάλες πεταλούδες που αλλάζουν ολοένα θέση, αφήνοντας μια στιγμή να δούμε στα διάκενα τη χρυσή παραλία όπου θα μπορούσαμε να ‘χαμε περπατήσει χωρίς βάρος, χωρίς αμαρτία. Είναι εκεί που βρίσκεται το μεγάλο μυστικό, αυτό το “θα μπορούσαμε” είναι ο οίακας που δε γίνεται να γυρίσει, μόνο μας αφήνει με το χέρι μετέωρο ανάμεσα πίκρα και γοητεία, προσδοκώμενο και άφταστο. “Σα να ‘χανε ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμο»…