Ο Γιώργος Χρηστίδης, μαθητής της Β’ λυκείου κέρδισε το 2ο βραβείο ποίησης στο διαγωνισμό μας με το παρακάτω ποίημα:

Προμηθέας

Κρεμασμένος σε σαρακιασμένο σταυρό

Τώρα μόνος στέκεις στο βράχο της λήθης

Τώρα έπαψαν ν’ ακουν τον εκκωφαντικό παλμό.

Τώρα που γεύονται το θάνατο σε κάθε στεναγμό.

Από ψηλά χάλκινα όρνεα να πορφυρίζουν

λυγμούς στη λάμψη του Ήλιου.

Πάνω στην παλλόμενη σάρκα σου κατοικούν

διαλέγοντας κομμάτια, με αιματοστάλακτο ράμφος, να γευτούν.

Καιρός λες το βλέμμα να κρύψω.

Σπαταλάς ευχές της νύχτας μέρα με πεφταστέρια

να πλημμυρίζουν το νου σου με διαύγεια

και το φεγγάρι σκοτεινό σου γνέθει όνειρα σε αργαλειό, τυφλό.

Σου κρατώ το ματωμένο χέρι

Κλέβουμε μαζί τη φωτιά

Λιώνουμε μελωδικά όπως των πάγων μυστικά.

Μεθυσμένοι χορεύουμε φανερώνοντας άσματα αιρετικά.

Φοβούνται τη ζεστασιά…

Μετέωρος όμως, μοιάζεις στο χείλος του απείρου,

Να προσεγγίσεις πάσχεις τη μορφή του,

Σκοντάφτεις,

πέφτεις σε δίνη πυκνών νεφελωμάτων.

Σε ξεβράζει πάλι στη στεριά.

Ακουμπάς την παλάμη σου στον τοίχο,

να αφουγγραστείς αν απέμεινε κανείς.

Φωνές, απομακρύνονται…

Μόνο η λαχτάρα δυο ξεθωριασμένων ματιών

καρτερικά να σε προσμένει για το τελικό μεσουράνημα.

Κριτικό σχόλιο:

Ο Προμηθέας είναι το διαχρονικό σύμβολο της αυτοθυσίας, της ανώτερης ηθικής και του ανθρωπισμού. Γι΄αυτο και τροφοδοτεί διαρκώς τη σκέψη ελλήνων και ξένων ποιητών. Στο ποίημά του η φωνή του ποιητικού υποκειμένου, διαλέγεται με τον πάσχοντα Προμηθέα – ήρωά του, συμπάσχει στη δοκιμασία του και κατανοεί την απογοήτευση που αισθάνεται ο ήρωας καθώς συνειδητοποιεί ότι η πορεία του είναι μοναχική. Οι άλλοι δεν ανταποκρίνονται επειδή «φοβούνται τη ζεστασιά» που τους προσφέρει κι «απομακρύνονται» πίσω απ’ τον τοίχο…Αντίθετα, το ποιητικό εγώ, ταυτιζόμενο με τον Προμηθέα βιώνει το βάθος της πράξης του ως πρωτόγνωρη ανακαλυπτική για τη συνείδησή του εμπειρία. Εξεταζόμενο στο πλαίσιο του μοντερνισμού, το ποίημα, με τον μύθο αφηγηματικά δομημένο να ανανεώνεται μέσα από μία καινούργια δραματική οπτική, διαστέλλει το χρόνο σε μια ενότητα παρελθόντος – παρόντος για να δημιουργήσει το διαρκές παρόν.  Ως διακείμενο προτείνω να ακούσουμε το τραγούδι «Ο γίγαντας» από τον Νίκο Ξυλούρη, συνοδευόμενο από σπάνιες σκηνές της τραγωδίας «Προμηθέας Δεσμώτης» (παράσταση του 1925 με Προμηθέα τον Χρ. Νέζερ).

Δίσκος: [1969] Το χρονικό , στίχοι: Κ.Χ Μύρης, Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος, Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης.