Μετά από τον Έκτορα Κακναβάτο και τη Ζακλίν ντε Ρομιγί «έφυγε» και ο θεσσαλονικιός ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης.  Κατά τον Ελύτη υπήρξε «βαθύς γνώστης της λυρικής τέχνης[…], ποιητής Ευρωπαίος, που του αξίζει ο έπαινος όχι μόνο της ιδιαίτερης του πατρίδας αλλά των καλλιεργημένων ανθρώπων όλου του κόσμου».

Ενδιαφέρουσα επίσης, η συνέντευξη του ποιητή στο περιοδικό «Λέξημα», στην οποία μιλάει για το ρόλο και τη θέση της ποίησης στο σύγχρονο κόσμο: «Με ποιο θαύμα λοιπόν θα μπορέσει τελικά ο ποιητής να ξανακερδίσει τον χαμένο λόγο, να διασώσει την μνήμη των ουρανίων πραγμάτων, να χαιρετίσει ξανά την ομορφιά, εκείνη την ομορφιά, που ο Αρθούρος Ρεμπώ κάθισε στα γόνατα του, πριν από πολλά χρόνια και την βρήκε πικρή; Ίσως περνώντας ανάμεσα από τη σιωπή, ανάμεσα από την εκθαμβωτική λάμψη της λευκής σελίδας, που επάνω της έχει εγγραφεί το μυστήριο της σταύρωσης του. Ωστόσο, υπάρχει κάτι που πρέπει να γίνει κατανοητό. Η υπερβολική παρέμβαση της διάνοιας στην ποίηση, καταντά αμάρτημα. Το θαύμα της ποίησης δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς μια προσωπική αφέλεια και αυθορμησία. Τότε μονάχα η σιωπή μπορεί να τραγουδήσει, όπως ομολογεί ο Οκτάβιο Πας και να γίνει ποίηση».