Διαβάζοντας σήμερα στα «Νέα» το άρθρο του Λουκά Βλάχου, θυμηθήκαμε για άλλη μια φορά τον Ken Robinson: «Μία δασκάλα του νηπιαγωγείου διδάσκει σε µια τάξη παιδιών ηλικίας 5-6 ετών ζωγραφική. Πίσω πίσω στην αίθουσα κάθεται ένα κοριτσάκι έξι ετών που είναι απορροφηµένο από τη ζωγραφική του και δουλεύει ασταµάτητα. Το πλησιάζει η δασκάλα και το ρωτά: «Τι ζωγραφίζεις;» και εκείνο της εξηγεί: «Ζωγραφίζω τον Θεό». «Μα κανένας δεν ξέρει µε τι µοιάζει ο Θεός», λέει η δασκάλα. Το κοριτσάκι απαντά: «Θα ξέρουν σε λίγο».
Η παραπάνω ιστορία είναιπαρµένη από έναβιβλίο που κυκλοφόρησε το 2009 στα αγγλικά µε το τίτλο «The Element: How finding your passion changes everything». Συγγραφέας είναι ο διακεκριµένος παιδαγωγός Σερ Κεν Ρόµπινσον. O Ρόµπινσον παραθέτει την ιστορία της µικρής µαθήτριας του νηπιαγωγείου για να δείξει τη µεγάλη αυτοπεποίθηση, τη φαντασία και τηδηµιουργικότητα που έχουν τα µικρά παιδιά, σε σχέση µε τα µεγαλύτερα σε ηλικία, στη δευτεροβάθµια και στην τριτοβάθµια εκπαίδευση και κυρίως στους ενήλικους. «Αν ρωτήσεις», γράφει στο βιβλίο του, «τα παιδιά του νηπιαγωγείου ποιοι από εσάς πιστεύετε ότι είστε δηµιουργικοί θα σηκώσουν τα χέρια τους οιπερισσότεροι µαθητές. Αν ωστόσο επαναλάβεις την ίδια ερώτηση στο γυµνάσιο ή το λύκειο, τα χέρια λιγοστεύουν, στο πανεπιστήµιο είναι πολύ λίγα και αν την απευθύνουµε στους συναδέλφους µας στο χώρο εργασίας θα είναι θαύµα αν κάποιοι σηκώσουν το χέρι τους. Το εκπαιδευτικό σύστηµα σκοτώνει την αυτοπεποίθηση και τη δηµιουργικότητα στα νέα παιδιά».
Τα παιδιά µας, ενώ ξεκινούν από το νηπιαγωγείο γεµάτα νέες ιδέες, σταδιακά στα τελευταία έτη σπουδών τους στα πανεπιστήµια τα ακούµε να λένε: «να το πάρω (εννοούν το πτυχίο), να τους το δώσω (στους γονείς τους)να µε αφήσουν ήσυχο». Είναι θλιβερό αλλά µε την αυξανόµενη ανεργία στους νέους οι γονείς γίνονταιπιεστικοί και επιµένουν ότι τα παιδιά τους πρέπει να σπουδάσουν σε ειδικά σχολεία αυτό που εκείνοι επιθυµούν ή υποδεικνύουν οι θλιβερές, κατά τη γνώµη µου, «µελέτες» µε τίτλους όπως: «Ποιες σχολές έχουν τις µεγαλύτερες ευκαιρίες για επαγγελµατική αποκατάσταση των αποφοίτων τους». Τα αποτελέσµατα είναι µάλλον τραγικά. Οι παλιότερες γενιές στην Ελλάδα έδιναν πολύ µεγαλύτερη σηµασία στην ευτυχία των παιδιών τους και στα φυσικά τους χαρίσµατα και λιγότερο σε ποια σχολή θα περάσουν για να έχουν σίγουρη επαγγελµατική αποκατάσταση. Στο βιβλίο του ο Ρόµπινσον προειδοποιεί επίσης ότι το σηµερινό σχολείο µάς αποµακρύνει απότη δηµιουργική και καινοτόµο σκέψη. ∆ίνει έµφαση στην αποµνηµόνευση της υπάρχουσα γνώσης και όχι στη δηµιουργική σκέψη. Περιορίζει µέσα σε στενά πλαίσια την αξιολόγηση των ικανοτήτωντων µαθητών. Τα σηµερινά προγράµµατα σπουδών αναπτύσσουν µόνο ένα κοµµάτι του εγκεφάλου µας (κυρίως το αριστερό). Η εκπαίδευση λοιπόν, σύµφωνα µε τον Ρόµπινσον, δεν χρειάζεται µία απλή µεταρρύθµιση. Θα πρέπει να ανατραπεί προκειµένου να αποµακρυνθεί από το οµοιόµορφο και παγιωµένο για όλους πρόγραµµα σπουδών και να στραφεί προς την εξατοµικευµένη εκπαίδευση. Η αξιολόγηση θα πρέπει να γίνεται µε βάση τις ικανότητες και τα ειδικά προσόντα κάθε παιδιού, ενώ τα παιδιά θα πρέπει να βρίσκονται σε ένα περιβάλλον που θέλουν να µά θουν και µόνα τους ώστε να ανακαλύψουν ποιο αντικείµενο τους γοητεύει πραγµατικά.
Ο Ρόµπινσον ορίζει σαν «το στοιχείο µας» το σηµείο όπου τα ταλέντα µας συναντούν το προσωπικό µας πάθος. Οταν είναι κανείς στο στοιχείο του, ανακαλύπτει ότι έχει απίστευτη ενεργητικότητα για πολλές ώρες εργασίας και ταυτόχρονα είναι δηµιουργικός και καινοτόµος. Στο βιβλίο του χρησιµοποιεί ένα µεγάλο αριθµό από παραδείγµατα ανθρώπων που εργάζονται «στο στοιχείο τους» προκειµένου να αναδείξει αυτό το σηµείο. Σε σχέση µε την επικαιρότητα του θέµατος, γράφει: «Λαµβάνοντας υπόψη τις οικονοµικές και περιβαλλοντικές προκλήσεις που έχουµε να αντιµετωπίσουµε, χρειαζόµαστε όλους τους πολίτες να είναι «στο στοιχείο τους» για να σκεφτούν επαναστατικές λύσεις. Χρειαζόµαστε επειγόντως να κάνουµε πιο αποτελεσµατική χρήση των ανθρώπινων πόρων µας σε τούτο το πλανήτη. Αυτό είναι απαραίτητο για την ευηµερία και γιατην υγεία των κοινωνιών µας».
Το πραγµατικά «νέο σχολείο», δεν θα πρέπει να έχει στόχο να περάσουν οι µαθητές ένα παγιωµένο και αρτηριοσκληρωτικό τεστ εισαγωγικώνεξετάσεων για τα πανεπιστήµια, που στη συνέχεια θα τους οδηγήσει στις σχολές µε αυξηµένη επαγγελµατική ζήτηση σύµφωνα µε τους «ειδικούς» και τους πίνακες που θα αναρτήσουν στις εφηµερίδες τους επόµενους µήνες, αλλά το να ανακαλύψουµε ποιο τελικά είναι το «στοιχείο» του κάθε µαθητή και µαθήτριας και πως η επαγγελµατικήτους ενασχόληση θα τους γεµίζει χαρά για µια ολόκληρη ζωή.» Δείτε το video από το RSA. Προσέξετε το συμπέρασμα του Robinson: Η εγγραματοσύνη είναι το ίδιο σημαντική με τη δημιουργικότητα.
