«Προφίλ στο facebook από το νηπιαγωγείο. Αυτό έδειξε έρευνα (10/5/2011 έως 25/9/2011) του Ελληνικού Κέντρου Ασφαλούς Διαδικτύου και 2.319 εκπαιδευτικών από όλη τη χώρα. Σύμφωνα με την έρευνα, στο 76% των νηπιαγωγείων, τουλάχιστον ένα στα 10 νήπια χρησιμοποιεί το Διαδίκτυο εκτός σχολείου. Στο 25% των νηπιαγωγείων, τρία στα 10 νήπια το χρησιμοποιούν, ενώ στο 10% αυτών, το 50% των νηπίων σερφάρει. Στο 10% των νηπιαγωγείων, ένα στα 10 νήπια έχει δικό του κινητό. Στο 14% των νηπιαγωγείων, ένα έως δύο νήπια έχουν, ήδη, προφίλ σε ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης.
Στο 56% των δημοτικών, τα μισά παιδιά χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο εκτός σχολείου, ενώ στο 19% των δημοτικών, το 80% των μαθητών κάνει ανάλογη χρήση. Στο 30% των δημοτικών, οι μισοί μαθητές έχουν δικό τους κινητό, ενώ στο 20%, οι μισοί μαθητές έχουν προφίλ στο facebook. Στο σύνολο των δημοτικών, το 15% των παιδιών έχει, ήδη, ένα τέτοιο προφίλ. Και να σκεφθεί κανείς ότι η χρήση facebook απαγορεύεται ρητά από τον ίδιο τον ιστοχώρο σε ανηλίκους κάτω των 13 ετών.
Παλαιότερα, οι γονείς «πάρκαραν» τα παιδιά μπροστά στην τηλεόραση. Τώρα κάνουν περίπου το ίδιο με το Διαδίκτυο. Το σώμα τους είναι εκεί, στο σπίτι, ήσυχο, παγιδευμένο σε μια φαινομενικά ακίνδυνη ασχολία. Για τους πολυάσχολους, κουρασμένους γονείς που θέλουν να απολαύσουν λίγες στιγμές ηρεμίας, το παιδί «παίζει». Ομως τι γνωρίζει ένα νήπιο για τη ζωή που ανοίγεται διάπλατα μπροστά του και το καλεί να προχωρήσει, να κάνει το μεγάλο άλμα χωρίς δίχτυ ασφαλείας; Δεν είναι μόνο το προφανές, ότι μπορεί να συνάψει σχέσεις-παγίδες για το ίδιο, να πλοηγηθεί σε σελίδες ακατάλληλες για την ηλικία του. Είναι κυρίως ότι το νήπιο εκτίθεται σε όλες τις προκλήσεις της ενήλικης ζωής, χωρίς το ίδιο να διαθέτει ακόμη το φίλτρο της εμπειρίας που θα το κρατήσει στην αναγκαία απόσταση. Ωθείται να εισχωρήσει σε έναν κόσμο χωρίς προθάλαμο προετοιμασίας, να κολυμπήσει στα ύδατα των μεγάλων, να παίξει το παιχνίδι με τους δικούς τους όρους και κανόνες. Να αντιγράψει, με τη μικρή του ηλικία και πείρα, ώριμους τρόπους επεξεργασίας προβλημάτων, απόκρισης, συμπεριφοράς. Να εκτεθεί σε κοινωνικά διλήμματα και ανακατατάξεις, σε ετερόκλητες πληροφορίες, σε συμβάντα παράδοξα, δραματικά, παρεκκλίνοντα, ενδεχομένως να δεχθεί τη λεκτική βία, τον σαρκασμό, τη χλεύη, το χοντροκομμένο αστείο, την μπαμπεσιά, την αθυροστομία, να βρεθεί ίσως σε περιβάλλοντα όπου, πίσω από το προπέτασμα φιλίας, έρπει διάχυτα η επιδειξιομανία, ο ατομοκεντρισμός, ο σκληρός ανταγωνισμός. Πώς θα διαχειριστεί καταστάσεις που το ξεπερνούν χωρίς να γεμίσει άγχος, ανασφάλεια, φόβο; Πώς, μέσα σε ρευστούς δεσμούς, θα καταφέρει να πλάσει έναν στέρεο κόσμο πραγματικών διαστάσεων;
Η χαμένη παιδικότητα είναι το τίμημα ενός πολιτισμού όπου έχουν υποχωρήσει οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις διαφορετικές περιόδους της ζωής του ανθρώπου. Νήπια, έφηβοι, νέοι, μεσήλικες, ηλικιωμένοι μοιάζουν να μετεωρίζονται σε έναν κοινό χώρο, με τη δυνατότητα να υποδυθούν όλους τους ρόλους (μικρομέγαλα, νεάζοντες, παλίμπαιδες). Πιο οδυνηρή από την παράταιρη επιστροφή στην πρώιμα απολεσθείσα αθωότητα είναι η αστραπιαία ανάλωση της πρώτης νιότης. Οταν θα έχουν καταστραφεί όλα τα μυστήρια, όταν θα έχουν αφαιρεθεί οι παρθενικές μονώσεις της ψυχής…» (Της Τασούλας Καραϊσκάκη, από την «Καθημερινή»)
