«…Βέβαια η λαχτάρα για ένα καλύτερο σχολείο δεν μπορεί να ταυτίζεται με παλιομοδίτικες απαιτήσεις. Μέσα από τη διάλυση ας ξεκινήσει το νέο με τη βοήθεια ανοιχτόμυαλων εκπαιδευτικών. Σε ένα βιβλίο που εμφανίστηκε πρόσφατα (Συστημική Σκέψη και Εκπαίδευση, του εκπαιδευτικού Δ. Γαβαλά, εκδόσεις Γαβριηλίδη), βρίσκω σε ένα σημείο συμπυκνωμένα τα ελαττώματα της παλιάς, βιομηχανικής εποχής για το σχολείο και τη μάθηση:

Παραδοχές της Βιομηχανικής Εποχής για τη Μάθηση

(i) Τα παιδιά είναι ελαττωματικά και το σχολείο τα επιδιορθώνει.
(ii) Η μάθηση λαμβάνει χώρα στο κεφάλι και όχι στο σώμα ως σύνολο.
(iii) Καθένας μαθαίνει ή πρέπει να μαθαίνει με τον ίδιο τρόπο.
(iv) Η μάθηση λαμβάνει χώρα εντός της τάξης και όχι στον κόσμο.
(v) Υπάρχουν έξυπνα και χαζά παιδιά.

Παραδοχές της Βιομηχανικής Εποχής για το Σχολείο

(i) Τα σχολεία διοικούνται από ειδικούς που διατηρούν τον έλεγχο.
(ii) Η γνώση είναι δομικά κατακερματισμένη.
(iii) Τα σχολεία κοινωνούν ‘την αλήθεια’.
(iv) Η μάθηση είναι πρωταρχικά ατομιστική και ο ανταγωνισμός την επιταχύνει.

Στη μεταβιομηχανική εποχή της πληροφορίας λοιπόν, η χρήση της τεχνολογίας, οι εκπαιδευτικές εργασίες, η διαθεματική εργασία, οι αναθεωρημένες σχέσεις δασκάλου- μαθητή όπου έχει πλέον παρεμβληθεί και ο υπολογιστής, η συνεχής επαφή του δασκάλου με υποστηρικτικές ομάδες ειδικευμένων επαγγελματιών, θα έπρεπε να είναι θέματα που θα έπαιρναν τον καιρό και τη σκέψη μας, θα μονοπωλούσαν τις διαμαρτυρίες μας, μέσα όμως στα σχολεία αντί να καθόμαστε αργοί και να κοιτάμε τα κάγκελα απέξω. Κάτω τα (κομματικά) χέρια (οποιασδήποτε παράταξης) από τα παιδιά μας. Μέσα όμως τα χέρια και το μυαλό στα σχολεία. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πάψουμε να διαμαρτυρόμαστε σε καίριες στιγμές. Αλλά όλη την ημέρα μπροστά σε κλειστές πόρτες και τα μυαλά σκουριάζουν.» (απόσπασμα από το άρθρο του΄Αλκη Γαλγαδά στο protagon.gr)

*αφιερωμένο στους μαθητές του Γ3. (Θα τους φανεί χρήσιμο και ως πηγή για το κείμενο που θα γράψουμε στην τάξη την επόμενη εβδομάδα)