Η ποίηση ανέκαθεν λογιζόταν ως το καταφύγιο της ύπαρξης σε στιγμές που η ζωή δυσκολεύει. Σήμερα, που οι εικόνες σαν προϊόντα βιομηχανίας μονότονα επαναλαμβάνονται, που ολοένα και περισσότερο λιγοστεύουν σ’ αυτές τα χρώματα και η όρασή μας «στενεύει» επικίνδυνα, αναζητούμε την ποικιλία και τη δύναμη της μεταφυσικής των χρωμάτων στο λόγο του Μίλτου Σαχτούρη για να απαλλαγούμε από τη μονοτονία του γκρίζου που εξαπλώνεται κατακλυσμιαία γύρω μας…

ΟΙ ΑΠΟΜΕΙΝΑΝΤΕΣ

Όμως υπάρχουν ακόμα

λίγοι άνθρωποι

που δεν είναι κόλαση

η ζωή τους

 υπάρχει το μικρό πουλί ο κιτρινολαίμης

η Fraülein Ramser

και πάντοτε του ήλιου οι απομείναντες

οι ερωτευμένοι με ήλιο ή με φεγγάρι

 ψάξε καλά

βρες τους, Ποιητή!

κατάγραψέ τους προσεχτικά

γιατί όσο παν και λιγοστεύουν

 λιγοστεύουν

Τα Γράμματα

Θα πάψω πια να γράφω ποιήματα

έριξες το χρυσό σου δαχτυλίδι μες στη

θάλασσα

στην αμμουδιά με το νεκρό κρανίο

κι όλα τα βουλιαγμένα καράβια βγήκαν

στον αφρό

κι ο καπετάνιος ζωντανός

κι οι ναύκληροι να χαμογελάνε

 είπα θα πάψω πια να γράφω ποιήματα

 και στο παράθυρο του σπιτιού μου του προγονικού

ο πατέρας μου και η μητέρα μου

κουνάνε τα μαντήλια τους και χαιρετάνε

 τα ποιήματά μου όμως δεν μπόρεσαν να

τα διαβάσουν

έχουν ξεχάσει να διαβάζουν

λένε το κάπα άλφα και το δέλτα έψιλον

 και συ μου είπες ψέματα

στον τόπο αυτό του κόκκινου γελαστού

κρανίου με ξεγέλασες

γι’ αυτό κι εγώ σε γέλασα

και με πιστέψατε

κατάρα με τις εφτά σκιές

 πάντα θα γράφω ποιήματα