Στους στίχους πολλών αγαπημένων – εμβληματικών τραγουδιών της ροκ, αρκετές φορές η διαδρομή της ανθρώπινης ζωής δίνεται με μια αυτοαναφορική και στοχαστική αφήγηση εικόνων,  μέσα από την οποία ο ήρωας του τραγουδιού επχειρεί με εσωτερικό μονόλογο ή απευθυνόμενος σε ένα οικείο ή άγνωστο πρόσωπο, ακόμη και στο κοινό του, να προσδιορίσει και να αποτιμήσει τη θέση του στον κόσμο. Στην περίπτωση αυτή η κίνηση των συναισθημάτων δημιουργεί δραματική ένταση ανάλογη με αυτήν της ποίησης. Μόνο που στη ροκ η ένταση αυτή αισθητοποιείται αμεσότερα καθώς ο ρυθμός της μουσικής την υποβάλλει. Ας ακούσουμε μερικά παραδείγματα (δικών μου αγαπημένων τραγουδιών) που επιβεβαιώνουν τα παραπάνω:

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=qGaOlfmX8rQ&w=425&h=350]

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=Wn-FvySUo5c&w=425&h=350]

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=g0zSB2WEtwU&w=425&h=350]

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=wUK2QmdUXas&w=425&h=350]

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=7i-R2WM3tNM&w=425&h=350]

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=tcmGllrK2t0&feature=related&w=425&h=350]