«…Στο τελευταίο του βιβλίο «Αποκάλυψη, Ουτοπία και Ιστορία. Οι μεταμορφώσεις της ιστορικής συνείδησης» (εκδ. Πόλις), ο Αντώνης Λιάκος, καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ξεκινάει με την εξής διαπίστωση: «Αν το καλοσκεφτούμε, ζούμε σε μια εποχή που κατέρρευσαν τρεις ουτοπίες». Η ουτοπία της φυλετικής καθαρότητας, η ουτοπία της κοινοκτημοσύνης, ενώ με την τρέχουσα κρίση, «ζούμε την κατάρρευση της κοινωνίας τής αφθονίας και του καταναλωτισμού, μιας κοινωνίας στην οποία θα έσβηναν οι συγκρούσεις και οι εντάσεις, και στην οποία θα παρέδιδε ευτυχισμένα το πνεύμα η Ιστορία».
Προς το τέλος του βιβλίου του, ο Αντ. Λιάκος συλλογίζεται ότι «έχουμε ήδη εισέλθει σε έναν κόσμο μετα-ουτοπικό.[…] Η ιστορική συνείδηση, στην εποχή μας είναι πολύ επιφυλακτική και τηρεί κριτική στάση απέναντι στις ουτοπίες, συμπεριλαμβάνοντας σ’ αυτές και τα μεγάλα τελεολογικά προτάγματα που διέσχισαν τον ιστορικό ορίζοντα, όπως η πρόοδος, οι ιδεολογίες της ελευθερίας και της ισότητας, η τεχνολογία και ο νεωτερισμός. Μπορεί να παρατηρήσει κανείς άλλωστε ότι σήμερα δεν γράφονται δοξαστικές ιστορίες, μα ιστορίες πένθους και μελαγχολίας. Κανείς δεν γράφει πλέον ύμνους για τον κόσμο που έρχεται».
Βεβαίως, ο συγγραφέας μάς υπενθυμίζει την «κριτική λειτουργία του ουτοπικού λόγου, τη δυνατότητα του να ωθεί τις συζητήσεις πέραν του κύκλου των υπαρκτών επιλογών. […] Γι’ αυτό τα ουτοπικά και δυστοπικά κείμενα είναι σπουδαία όργανα παρατήρησης για να καταλάβουμε τις κοινωνίες και τους πολιτισμούς που πέρασαν και ήρθαν».
Ισως οι «ιστορίες πένθους και μελαγχολίας» να είναι συνέπεια μιας τρομακτικής σύγχυσης σήμερα που έχει να κάνει με την βίαιη ανατροπή της αντίληψής μας περί χρόνου και χώρου: ο διαδικτυακός κόσμος φέρνει νέα δεδομένα. Η κινητή τηλεφωνία περιλαμβάνει ηλεκτρονικό υπολογιστή και Διαδίκτυο και ρολόι (χρόνο), ενώ το άυλο χρήμα κινείται μέσα σε ένα ανύπαρκτο χώρο και μηδενικό χρόνο. Το τώρα είναι παντού και το παντού είναι τώρα. Οπως τόσο έξοχα έχει δείξει ο Μιρτσέα Ελιάντε, ενώ η πολιτισμική μας εγγραφή είναι να βιώνουμε τον χρόνο κυκλικά (σε λίγες ημέρες, την 1η Ιανουαρίου, ο κύκλος ξεκινάει πάλι), σήμερα πια ο χρόνος μάς προκαλεί να τον βιώσουμε και να τον κατανοήσουμε εκ νέου και ο κυβερνοχώρος γίνεται Ιστορία, γίνεται εμείς. Λες και η πραγματικότητα αποκτάει σιγά σιγά νέα υφή. Αυτή θα είναι η νέα ουτοπία; Αγνωστο. Αλλά ας έχουμε υπόψη μας την υπενθύμιση του ιστορικού: «Για να κατανοηθεί η Ιστορία, χρειάζεται μια δόση ουτοπικής σκέψης. Η έννοια της ουτοπίας χρειάζεται ως μέτρο της κριτικής μας».(απόσπασμα από το σημερινό άρθρο του Ηλία Μαγκλίνη στην «Καθημερινή»).
Δείτε και τη βιβλιοπαρουσίαση του «Βήματος» από τον Αναστάση Βιστωνίτη.
