Άλλη μια ανάλυση που μπορεί να εμπλουτίσει τον πολιτικό στοχασμό των μαθητών μας, ειδικά όσων προετοιμάζονται για την πρώτη τους ψήφο, σχετικά με τη δημοφιλία που φαίνεται να αποκτά η ακραία και θυμική ρητορεία των εχθρών της δημοκρατίας που υπόσχονται «τάξη» μέσω της νομιμοποιημένης βαρβαρότητας. Απόσπασμα από άρθρο του Κώστα Βαξεβάνη στη lifo: «… ο φασισμός φτάνει πάντα με το άρμα της πολιτικής. Καβάλα πάνω στον λαϊκισμό, δείχνοντας στιβαρός σε σχέση με την πολιτική αβεβαιότητα, χρησιμοποιώντας την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, ο φασισμός φτάνει με την υπόσχεση ενός ονείρου που υπήρξε ο εφιάλτης της υφηλίου. Όπως στα εξαθλιωμένα κράτη του υπαρκτού σοσιαλισμού και στη Γαλλία των αντιθέσεων, έτσι και στην Ελλάδα της κατάρρευσης θα αναδείξει τις ανάγκες. Δεν θα χρησιμοποιήσει ούτε ομοφοβικούς ούτε σεξιστές ούτε φωνακλάδες των διαπροσωπικών σχέσεων. Θα χρησιμοποιήσει τους νοικοκυραίους, τους «αγανακτισμένους» μικροαστούς, τους αδικημένους των πελατειακών σχέσεων.

Η μάχη για κανένα δικαίωμα δεν είναι πολυτελής. Αλλά είναι αυταπάτη πως η εξασφάλιση της πολύτιμης, της «πλατινένιας» διαφορετικότητας είναι ο αυτόματος και αποτελεσματικός εχθρός του φασισμού. Ο φασισμός στηρίζεται στην ισοπέδωση και τη γενίκευση. Δεν τον αντιμετωπίζουν, όμως, οι προσωπικές υποσημειώσεις που δηλώνουν μόνο πόσο διαφορετικοί είμαστε ο καθένας. Η αντιπαράθεση με τον φασισμό είναι η δήλωση για την πολιτική του ουσία. Είναι κατανοητό πως όλοι εμείς που δεν ζήσαμε τις θηριωδίες του μπορούμε ν’ αποκαλούμε φασισμό την έντονη διαφωνία του καναπέ και τη σκληρή αντιπαράθεση των φύλων. «Πατώντας πάνω στην ανεμελιά» μας, όπως έλεγε και ο Μπρεχτ, ο φασισμός δεν γελάει μόνο τους προβληματισμούς μας. Μπορεί να μας κάνει να κλάψουμε.»