Ο σεμνός και συνεπής επαναστάτης Χρόνης Μίσσιος -που έφυγε τον περασμένο μήνα από κοντά μας- θἰγει τη σκόπιμη υποβάθμιση της γλώσσας από ποικίλες μορφές της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Επισημαίνει, με έμφαση, πως ο υποβιβασμός / περιορισμός της γλωσσικής έκφρασης  σε έναν «τεχνικό κώδικα διαχειριστικής συνεννόησης», προκαλεί αναπόφευκτα την «κατάργηση ερωτικής σχέσης του μυαλού με το συναίσθημα, τη φαντασία και την παρόρμηση, την εφηβεία της φαντασίας».

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=k8Dk2QufxGE&w=425&h=350]

Ακούγοντας το Μίσσιο, αμέσως θυμόμαστε το διακείμενο της οργουελιανής δυστοπίας του «1984», για το «newspeak», τη «νέα ομιλία», που σιγά – σιγά επιβάλλει το ολοκληρωτικό καθεστώς του Μεγάλου Αδελφού στους πολίτες του για να τους καθυποτάξει ολοκληρωτικά:  «Στην αχρήστευση της σκέψης βοηθούσε και το γεγονός ότι υπήρχε πολύ μικρή εκλογή στις λέξεις. Το λεξιλόγιο της Νέας Ομιλίας, σε σύγκριση με το δικό μας, ήταν πολύ μικρό, και αναζητούσαν διαρκώς καινούργιους τρόπους να το λιγοστέψουν πιο πολύ. Η Νέα Ομιλία διέφερε πραγματικά από όλες τις άλλες γλώσσες σε τούτο: κάθε χρόνο γινόταν όλο και πιο φτωχή, αντί να εμπλουτίζεται. Κάθε αφαίρεση που της έκαναν ήταν κέρδος, γιατί όσο λιγότερη ευχέρεια έχει κανείς να διαλέξει ανάμεσα σε λέξεις, τόσο μικρότερος είναι ο πειρασμός να σκεφθεί. Έλπιζαν να δημιουργήσουν τελικά μια ομιλία που θα έβγαινε από το λαρύγγι χωρίς καμιά συμμετοχή του εγκεφάλου.» (Τζόρτζ Όργουελ, 1984 ).