Αυτό που θα μπορούσε να μας οδηγήσει να ξεφύγουμε από την πνευματική μιζέρια, τον επαρχιωτισμό και την παρακμή δημιουργώντας τις προϋποθέσεις ενός συλλογικού οράματος ανάτασης, είναι η Τριτοβάθμια εκπαίδευση, το Πανεπιστήμιο, ως χώρος αστείρευτης δημιουργικότητας, καινοτομίας, πρωτότυπων προτάσεων, ενεργοποίησης της κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης της νέας γενιάς. Δυστυχώς, είμαστε υποχρεωμένοι, εξετάζοντας τις συνθήκες του παρόντος, να εγκαταλείψουμε κάθε τέτοια σκέψη, συμφωνώντας με όσα αναφέρει ο συνάδελφος Ανδρέας Ζαμπούκας στο protagon.gr.
«Η Αλεξάνδρα πέρασε στο ΠΑΠΕΙ (Πανεπιστήμιο Πειραιά), από τις πρώτες. Ήθελε πάντα να σπουδάσει ναυτιλιακά και τελικά τα κατάφερε. Την πρώτη μέρα που πήγε να γραφτεί, πήρε και τη μαμά της, αφού έδωσε μαζί της, τον «υπέρ πάντων αγώνα», για να πετύχει το στόχο της. Τι φροντιστήρια, τι ξενύχτια, τι ειδικές διατροφές και ντοπάρισμα με βιταμίνες! Και στο βάθος, η εικόνα του μεγάλου ονείρου, το πανεπιστήμιο!
…η Αλεξάνδρα, μόλις πέρασε την πόρτα της σχολής, έπαθε «πολιτισμικό» σοκ! Έτυχε να μεγαλώσει και σε σπίτι με πιάνο, γαλλικά και αισθητική… Έμεινε με το στόμα ανοιχτό, όταν αντίκρισε το μωσαϊκό από αφίσες, που κρέμονταν από την οροφή. Τρόμαξε, όταν έπεσαν πάνω της τρεις διαφορετικοί «πάλιουρες» των παρατάξεων για «βοήθεια», έπαθε ψυχρολουσία, όταν την υποδέχθηκε βαριεστημένα η υπάλληλος της γραμματείας.Έσφιξε το μπράτσο της μαμάς και αναφώνησε: «Αυτό είναι το πανεπιστήμιο, μαμά;»
Αυτά, λοιπόν, είναι τα πανεπιστήμια, Αλεξάνδρα. Ιδρύματα που διοικούνται από ανεύθυνη κεντρική διοίκηση και λιπόψυχους προέδρους. Διαλυμένα τμήματα, βουτηγμένα στη βρωμιά, στην εγκληματική οικονομική διαχείριση και στην έλλειψη στοιχειώδους αξιοπρέπειας. Καθηγητές που ανέχονται να περιφέρονται σ΄ έναν χώρο που θυμίζει, στην καλύτερη, καλοκαιρινή συναυλία στο Woodstock ή γύφτικο παζάρι χαλιών. Φοιτητές που καπνίζουν ακόμα σε αίθουσες, μεταμφιεσμένοι σε «εξεγερμένους μαχητές».
Τις αιτίες τις ξέρουμε πια όλοι: Ο γιγαντισμός και ο μικροκαπιταλισμός της μίζερης κοινωνίας μας. Γέμισαν οι σχολές με χιλιάδες νέους, χωρίς προσανατολισμό και μέριμνα για την επιστημονική τους εκπαίδευση. Όσο για την έρευνα, το μόνο που έκαναν ήταν να μιμούνται με πλήρη αποτυχία, ξένα ακαδημαικά πρότυπα, αδιαφορώντας γι΄ αυτό, που ταιριάζει στην αγορά και στις ιδιαίτερες συνθήκες της ελληνικής ανάπτυξης.
Από αυτές τις δύο αρρώστιες μολύνθηκε όλο το σύστημα, μαζί με ανήμπορους καθηγητές, απαράδεκτες διοικήσεις, αδιάφορους φοιτητές και δίκτυα! Πολύπλοκα και απλωμένα πελατειακά δίκτυα εξάρτησης, εκκολαπτήρια υπανθρώπων και εγκληματιών. Η πρόσφατη εικόνα του «κακόμοιρου» προέδρου του ΤΕΙ Πάτρας, στη μέση μιας ομήγυρης φοιτητριών σε κατάσταση «ένθεης μανίας», είναι χαρακτηριστική. Όποιος πρόσεξε όμως, τις λεπτομέρειες θα κατάλαβε ότι αυτός ο «επαναστάτης» είχε υποσχεθεί ότι θα παραιτηθεί, αν εφαρμοστεί το σχέδιο “Αθηνά”. Μόνος του λοιπόν εξέθρεψε το «ανατρεπτικό» μένος των φοιτητριών οι οποίες, ως απατημένες συντρόφισσες, εξευτέλισαν τον «προδότη πρώην συναγωνιστή».
Σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος των ελληνικών πανεπιστημίων είναι τουλάχιστον σουρεαλιστικός. Από το 1974 και μετά ακολούθησαν μια πορεία περισσότερο ταξικών κατακτήσεων και όχι δημιουργικών αναζητήσεων. Ειδικά μετά τις αποφράδες μέρες του ’81, παραδόθηκαν στις ομάδες καλλιέργειας ταξικής συνείδησης. Το απίθανο είναι ότι η παγκόσμια επιστημονική εξέλιξη και η συμμετοχή μας στην Ευρωπαική Ενωση δεν μπόρεσαν να συμπαρασύρουν τις κατευθύνσεις και τις μεθόδους διοίκησης. Το πολιτικό σύστημα ήταν πάντα έτοιμο να σταματήσει κάθε προσπάθεια προόδου και να δηλητηριάσει με τον λαϊκισμό του, δύο τουλάχιστον γενιές ανθρώπων. Αντί να καλλιεργήσουμε τη δημιουργική συνείδηση, μέσα από τη συλλογικότητα και τις αρετές της έρευνας, διογκώσαμε τη φαντασίωση της ταξικής πάλης και της βίας. Πού να βρούμε χρόνο για δουλειά, όταν ψάχνουμε συνέχεια τρόπους να «ανεβάσουμε» την αναπαράσταση του Πολυτεχνείου και να τσακωθούμε μεταξύ μας για νέες λαικές «εξεγέρσεις»;
Eννοείται ότι τα μεγαλύτερα θύματα είναι οι φοιτητές και κυρίως αυτοί που πρωτοστατούν στις συγκρούσεις. Αυτοί είναι οι μεγάλοι γελασμένοι του συστήματος!
Τι νόημα έχει πια να σκέφτεται κανείς λύσεις; Κι ο τελευταίος υπάλληλος του υπουργείου Παιδείας τις ξέρει. Αν οι «ρυθμιστές» του πολιτικού συστήματος θέλουν να συνεχίσουν με τα δημόσια πανεπιστήμια, πρέπει να ξεπεράσουν το σύνδρομο του δειλού «γραικύλου» και να λάβουν μέτρα. Περισσότερη εξουσία στα νεοεκλεγέντα πανεπιστημιακά συμβούλια, εκκαθάριση από τους αιώνιους φοιτητές, πρόσληψη ιδιωτικών εταιριών ασφαλείας (σε κάποιες σχολές υπάρχουν ήδη, με πρωτοβουλία των φοιτητών), φοιτητική κάρτα για είσοδο στο χώρο της σχολής και οπωσδήποτε κατάργηση των φοιτητικών παρατάξεων (η Διαμαντοπούλου είχε θέσει το ζήτημα της λίστας και κατάργηση των ψηφοδελτίων αλλά στις 17 Απριλίου μπαίνει στο παιχνίδι και η Χρυσή Αυγή με δικό της ψηφοδέλτιο!)
Σ΄ αυτή τη χώρα δεν αντέχουμε άλλο να στήνουμε μηχανισμούς καταστροφής ονείρων. Η Αλεξάνδρα και ο κάθε νέος που έχτισε τον σκοπό του πάνω στη μεγάλη προσπάθεια δεν μπορεί, συνεχώς, να σπάει τα μούτρα του στη βαρβαρότητα και στην απογοήτευση. Πόσο κιτς, αηδία και απαξίωση θα ανεχτούμε ακόμα, στα πανεπιστήμια; Oι δεκαετίες περνούν και βυθιζόμαστε περισσότερο. Πότε θα πιάσουμε πάτο;»
