Μπολιάζοντας την ελληνική ζωγραφική του 20ου αι. με τις σημαντικότερες τάσεις της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας, κοσμοπολίτης με ισχυρό υπόβαθρο ευρωπαϊκής παιδείας, ο Κωνσταντίνος Παρθένης δημιούργησε ένα κύμα νεωτερισμού που ανανέωσε την ελληνική εικαστική γλώσσα διαμορφώνοντας τελικά το πλαίσιο ένος συμβολικού και ιδεαλιστικού ελληνοκεντρισμού που τροφοδοτεί και συμπληρώνει τα πνευματικά επιτεύγματα της γενιάς του τριάντα. Ο Παρθένης προτείνει μια ιδεατή Ελλάδα και κατατάσσεται στους διαμορφωτές της Γενιάς του ’30. Οι ολύμπιοι θεοί, οι βυζαντινοί άγιοι και οι ήρωες της Επανάστασης συνυπάρχουν σε έναν υπερβατικό χώρο. Τα ώριμα έργα του μοιάζουν με «θεοφάνειες».

Τα ώριμα έργα του χαρακτηρίζονται από πιο εγκεφαλικά σχήματα με το χρώμα να λιγοστεύει, ενώ η τονική κλίματα περιορίζεται. Ο λυρικός και γαλήνιος κόσμος του ξεθωριάζει και ο καλλιτέχνης επιλέγει το «υψηλό» από το ωραίο. Κατά Εγγονόπουλο:«Ο Παρθένης ήταν ένας άνθρωπος υψηλόφρων, ευθύς, άτεγκτος και ανεπηρέαστος στον δρόμο της αρετής, μεγάλης καλλιέργειας, αφάνταστου ψυχικού πλούτου και μεγαλείου, κομψότατος, απέραντα καλός, ένας αληθινός αριστοκράτης του πνεύματος και της ζωής».