Η τέχνη του Γιάννη Γαϊτη συνδυάζει την συγκρατημένη αφαίρεση και τη γεωμετρική συμμετρία για να δημιουργήσει αφηγηματικές αναπαραστάσεις με ανθρώπινα τοπία. Ο μαζοποιημένος κόσμος με την απόλυτη επιβολή και κυριαρχία της ποσότητας αντικατοπτρίζει το χαρακτήρα της μεταπολεμικής μαζικής κοινωνίας. Η ειρωνική διάθεση του καλλιτέχνη μεταπλάθεται σε κριτική ματιά απέναντι στη«βιομηχανία» της συνήθειας και της επανάληψης,καθώς μας δίνει, όπως πολύ σωστά σημειώνει ο Χρύσανθος Χρήστου,«έναν κόσμο χωρίς πρόσωπα, σε ένα χώρο που μας συνθλίβει και με τον άνθρωπο να φαίνεται ανήμπορος να δαμάσει δυνάμεις που έφερε κοντά του». Πρωταγωνιστές του τα πλήθη των αντιπροσωπευτικών, τυποποιημένων «ανθρώπων» με το «κενό» ή ανέκφραστο πρόσωπο, συσσωρευόμενα μέσα σε κόσμους ασφυκτικούς να απεικονίζουν την ισοπεδωτική κοινωνία της ομοιομορφίας και της κατανάλωσης που εγκλωβίζει τον άνθρωπο στην «ερημία του πλήθους» και στην απραξία μιας αδιαφοροποίητης ρουτίνας, όπου «τα ανθρωπάκια» φαίνεται να υπάρχουν, όπως τα τακτοποιημένα αντικείμενα στα ράφια των σούπερ μάρκετ.

p.s. Και ένα ποιητικό σχόλιο για το βασανιστήριο της ομοιομορφίας, από τον «Αυλητή»: «K. (περιγράφεται η κόλασις των αποίκων)»