Το πολιτικό, κοινωνικό και υπαρξιακό για τη συλλογική μας ταυτότητα, αδιέξοδο οδήγησε, για άλλη μια φορά σε εκλογές. Το πολιτικό σύστημα δοκιμάζει ξανά τις αντοχές του, εν μέσω κρίσης, καταφεύγοντας στη βούληση των πολιτών για να νομιμοποιήσει τις ατυχείς επιλογές, τις αστοχίες, τις ανεπάρκειές του, αλλά και την αστόχαστη επιπολαιότητα με την οποία, οι επαγγελματίες του πολιτικού προσωπικού διαχειρίστηκαν την κρίση. Αδύναμοι να προχωρήσουν σε τολμηρές, θεσμικές τομές που θα δημιουργούσαν διεξόδους και προοπτική λύσεων για το μέλλον της χώρας, εμμένουν σε μια ιδιοτελή, διαχειριστική, δήθεν τεχνοκρατική, πρακτική που αναπαράγει και διαιωνίζει τις δομικές αιτίες της κρίσης.
Έτσι, ο φαύλος κύκλος επαναλαμβάνεται αενάως: φιλολαϊκή επαναστατική ρητορεία και λαϊκισμός – εκλογές – συμβιβασμός και εγκατάλειψη της επανάστασης – μέτρα, περαιτέρω επιδείνωση της κρίσης και πάλι εκλογές. Κοινός παρονομαστής για κάθε στάδιο: στασιμότητα και μοιραία αποδοχή της πραγματικότητας, συμβιβασμός μπροστά στον κίνδυνο επιβίωσης της εξουσίας, καμιά υπέρβαση, καμιά ευφυής αντιπρόταση εκτός του κατεστημένου πλαισίου.
Προβάλλει, λοιπόν, μπροστά μας ξανά βασανιστικό το ερώτημα, που αναστατώνει τη σκέψη και τον εαυτό μας με μια κρίση αυτογνωσίας:«Ποιο κόμμα θα ψηφίσω;». Για να είμαι ειλικρινής, είμαι αποφασισμένος να δώσω την ψήφο μου σε όποιον πολιτικό σχηματισμό μου προτείνει ένα πολιτικό μανιφέστο μακριά από κάθε μορφή λαϊκισμού. Ένα πολιτικό μανιφέστο που οδηγεί σε ένα όραμα στηριγμένο στον ορθολογισμό και το ρεαλισμό, καθώς αυτές οι δύο οπτικές είναι οι θεμελιώδεις προϋποθέσεις για να ξεφύγουμε από την περιδίνηση της παρακμής και της εξαχρείωσης που βιώνουμε την τελευταία, για να θέσουμε ένα συμβατικό όριο, δεκαετία. Οι συνιστώσες που θα μπορούσαν να συγκροτήσουν την έντιμη και ελπιδοφόρο πολιτική αντιπρόταση που χωρίς ενδοιασμούς, θα υποστήριζα, δύνανται να κωδικοποιηθούν στα ακόλουθα, πέντε σημεία:
1. Η χώρα και η κοινωνία χρειάζονται επειγόντως, ως βασικό προαπαιτούμενο για κάθε επιδιωκόμενη αλλαγή, ένα στρατηγικό σχέδιο ποιοτικής αναβάθμισης της παιδείας και της εκ βάθρων αναθεώρησης του συστήματος εκπαίδευσης. Θα ψηφίσω, επομένως, όποιον προτάξει τη μέριμνα για την παιδεία ως μοχλό για τη συνολική αναμόρφωση της ζωής μας.
2. Χρειάζεται η αποκατάσταση της δικαιοσύνης σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής, με εξυγίανση όλων των θεσμικών επιπέδων που σχετίζονται μ’ αυτήν.
3. Επιβάλλεται η πλήρης απεμπλοκή – απεξάρτηση του πολιτικού προσωπικού από την οικονομική ολιγαρχία που ηγεμονεύει στο οικονομικό και μιντιακό σύστημα.
4. Απαιτείται η σοβαρή θεσμοθέτηση της λογοδοσίας και του ελέγχου των πράξεων του πολιτικού προσωπικού.
5. Τέλος είναι απολύτως θεμιτή η παρουσίαση – κοινοποίηση στους πολίτες, των γεωπολιτικών εξαρτήσεων – δεσμεύσεων της χώρας και του πλαισίου που οριοθετεί την εξωτερική και εσωτερική πολιτική της.
Τα παραπάνω πρέπει να αποτελέσουν, με όσο το δυνατό ευρύτερη συναίνεση, τους άξονες ενός συνολικού σχεδίου δράσης που θα αντιμετωπίσει τις δομικές αιτίες των προβλημάτων της χώρας και της κοινωνίας μας. Αναγκαίο είναι, επίσης, να αρχίσει να παραμερίζεται η υφιστάμενη, μονοδιάστατη οικονομικοκεντρική θεώρηση της πολιτικής και της κοινωνίας, που έχει «αποικιοποιήσει» κάθε δραστηριότητα, κάθε ανάλυση και κάθε πολιτική σκέψη και πράξη.
Το κόμμα που θα υποστηρίξει τις παραπάνω παρεμβάσεις και θα τις εξειδικεύσει με συγκεκριμένες, ξεκάθαρες ενέργειες που θα αντιστοιχούν στην πραγματικότητα, αυτό πρέπει να υποστηριχθεί από όλους τους σκεπτόμενους, έντιμους και ενεργούς πολίτες, οι οποίοι επιζητούν την εξυπηρέτηση του κοινού καλού, στοχεύουν στην προστασία των κοινωνικών αγαθών που συνιστούν τον πυρήνα της δημοκρατίας και επιδιώκουν την απεμπλοκή από τη σημερινή πολιτική και κοινωνική μιζέρια. Έφτασε ο καιρός της λελογισμένης και ηθικής πολιτικής δράσης που θα αντικαταστήσει τον καιροσκοπισμό, την ιδιοτέλεια, το λαϊκισμό και την επιπολαιη αντιμετώπιση του μέλλοντος. Δυστυχώς, η σημερινή πολιτική ελιτ φαίνεται πως δεν έχει ούτε τη διάθεση ούτε τα εφόδια για να πραγματοποιήσει το εγχειρημα μιας τέτοιας αλλαγής. Αναζητούμε το καινούργιο για να το στηρίξουμε. Θα το αναδείξει, άραγε, η ζωή και η ανάγκη; Υπάρχουν οι κοινωνικές και πνευματικές δυνάμεις που αφυπνιζόμενες θα δημιουργήσουν το πολιτικό και ιδεολογικό όραμα που περιμένουμε να μας δώσει διέξοδο; Το ελπίζουμε…
