Από τη Σάντρα Βουλγαρη στην Καθημερινή και με τίτλο «Ο παράδεισος του αναγνώστη» η ανάλυση της θερινής  εμμονής για φιλαναγνωσία:

«Λίγο μετά την ερώτηση – κλισέ «πότε φεύγεις για διακοπές;», έρχεται εκείνη που προκαλεί αμηχανία και ενοχές μαζί: «Ποια βιβλία θα πάρεις μαζί σου;». Είναι η στιγμή που σκέφτεσαι πότε θα προλάβεις να διαβάσεις όλα τα βιβλία που έμειναν στοιβαγμένα στο ράφι, στο πάτωμα, στο κομοδίνο, στην κουζίνα, στο μπάνιο, με το άλλοθι του καλοκαιριού. Αλλά, αλήθεια, πόσα βιβλία μπορείς, αντέχεις, να διαβάσεις μέσα σε μία εβδομάδα, άντε το πολύ σε δύο ή τρεις;

Προσωπικά παραδέχομαι ότι είμαι αργή στην ανάγνωση. Κολλάω, ξαναδιαβάζω κεφάλαια, υπογραμμίζω, δεν θα ξενυχτήσω για να διαβάσω μέσα σε μια μέρα ένα βιβλίο. Αν υπήρχαν όμως οι κατάλληλες συνθήκες; Πρόσφατα διάβασα ότι υπάρχουν μέρη στα οποία απομονώνεσαι και είσαι αγκαλιά με το βιβλίο που έχεις επιλέξει να ανακαλύψεις, σε κάποιο σπίτι στην εξοχή.

Είναι μάλλον δελεαστική πρόταση να διαβάζεις χωρίς να σε διακόπτει το τηλέφωνο, να μπαίνεις στον πειρασμό να συνδεθείς με τους «θαυμαστές» σου, γράφοντας κάτι ευφυές στο Twitter, ή να δικτυωθείς κοινωνικά στο Facebook, να «γκουγκλάρεις» όλη μέρα ιδέες, πρόσωπα, κείμενα, ειδήσεις.

Η αποτοξίνωση είναι μάλλον το ζητούμενο. Κάτι σαν σύγχρονος μοναχισμός, διακοπές αφιερωμένες αποκλειστικά στην ανάγνωση… Δύο φορές τον χρόνο, ο Μπιλ Γκέιτς συμμετέχει για μία εβδομάδα σε «κέντρο ανάγνωσης», στην οποία κανείς δεν κάνει απολύτως τίποτα εκτός από το να διαβάζει βιβλία. Δεν είναι ο μόνος.

Ο χρόνος και η απομόνωση θεωρούνται μάλλον είδος πολυτελείας. Η ιδέα είναι εξαιρετικά δημοφιλής στην Αγγλία, με τη Σχολή της Ζωής στο Λονδίνο (και παραρτήματα σε σύγχρονα σπίτια στην εξοχή), με «βιβλιοθεραπευτές» που φτιάχνουν την προσωπική σας λίστα βιβλίων, προσαρμοσμένη στα ενδιαφέροντά σας, ύστερα από αναλυτική τηλεφωνική συνομιλία.

Πρόκειται για «σατανικό» συνδυασμό αρχιτεκτονικής, ξεκούρασης και βιβλιοφιλίας. Υπάρχουν και πριβέ κλαμπ, στα οποία οι συμμετέχοντες διαβάζουν το ίδιο βιβλίο και το κουβεντιάζουν στη διάρκεια του δείπνου. Στη Βουλγαρία και στην Ιταλία. «Είναι σαν να μένεις στο σπίτι ενός φίλου», λέει καθηγητής από «καστέλο» του 14ου αιώνα. «Ολοι μας μοιραζόμαστε δύο μπάνια. Μαγειρεύουμε και τρώμε μαζί». Μήπως να το ξανασκεφτώ;»

Αν κάποιος θέλει να εμβαθύνει στο θέμα της «βιβλιοθεραπείας», ας διαβάσει την εργασία της Σμαράγδας Παπαδοπούλου εδώ.