«Η καθαρά ζωγραφική σύνθεση έχει μπροστά της, όσον αφορά τη μορφή δύο ζητήματα:
Τη σύνθεση ολόκληρου του πίνακα
Τη δημιουργία από επί μέρους μορφές, οι οποίες συνδυαζόμενες μεταξύ τους ποικιλοτρόπως, υποτάσσονται στην σύνθεση του συνόλου. Υποτάσσονται έτσι στον πίνακα περισσότερα αντικείμενα (πραγματικά και ενδεχόμενα αφηρημένα) σε μια μεγάλη μορφή και μεταβάλλονται έτσι ώστε να προσαρμοστούν σε αυτή τη μορφή, να σχηματίσουν αυτή τη μορφή. Μπορεί εδώ η επιμέρους μορφή να ηχεί ελάχιστα προσωπικά, εξυπηρετεί όμως κατά πρώτο λόγο τον σχηματισμό της μεγάλης μορφής της σύνθεσης και πρέπει κύρια να θεωρείται σαν στοιχείο της μορφής αυτής.
Κάθε μορφή είναι τόσο ευαίσθητη όσο ένα μικρό σύννεφο καπνού: Η πιο ανεπαίσθητη, ελάχιστη μετατόπιση κάθε τμήματός της την μεταβάλλει ουσιωδώς. Και πάει αυτό τόσο μακριά, που είναι ίσως ευκολότερο να επιτευχθεί ο ίδιος ήχος με διαφορετικές μορφές παρά να ξαναεκφραστεί με την επανάληψη της ίδιας μορφής.
Η εσωτερική-οργανική μεταβολή της επιμέρους μορφής, η κατεύθυνσή της στον πίνακα (κίνηση) η υπερίσχυση από τη μια μεριά του ‘σωματικού’ στοιχείου της ή του αφηρημένου και από την άλλη η σύνθεση των εξαρτωμένων μορφών, η συμπαράθεσή τους με τις μορφές –σύνολα οι οποίες δημιουργούν τη μεγάλη μορφή όλου του πίνακα, τα αξιώματα της συμφωνίας ή της διαφωνίας όλων των προαναφερθέντων τμημάτων, η συνάντηση δηλαδή των επιμέρους, η παρεμπόδιση της μιας μορφής από την άλλη, ο συνδυασμός του απόκρυφου με το αποκαλυμμένο, ο συνδυασμός του ρυθμικού και του άρρυθμου στην ίδια επιφάνεια, ο συνδυασμός οριοθετήσεων ανάμεσα στις μορφές – είναι όλα αυτά τα στοιχεία εκείνα που διαμορφώνουν τη δυνατότητα μιας αντίστιξης. »
Μερικά από τα έργα του Kandinsky
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=T7iuEzHsF64&feature=player_embedded#!&w=425&h=350]