Κάθε εκπαιδευτικός στην αρχή της σχολικής χρονιάς προσπαθεί να δώσει κίνητρα στους μαθητές/τριές του ώστε να ανταποκριθούν στη μάθηση και να συμμετέχουν ενεργά στη ζωή της τάξης και του σχολείου τους. Δίνει, λοιπόν, κάποιες σιωπηρές υποσχέσεις στους μαθητές του και στον εαυτό του: «Θα δώσω φέτος, στους μαθητές μου αρκετές ευκαιρίες για να συμβαλουν κι αυτοί, με το δικό τους τρόπο και τις δικές τους δυνατότητες, στη μάθηση, να είναι δηλαδή ενεργητικοί και όχι παθητικοί ακροατές μέσα στην τάξη».

Από αυτήν την υπόσχεση – προσδοκία κινούμενος επιδιώκει να δημιουργεί στους μαθητές του, κατά τη διάρκεια του μαθήματος, πολλές ευκαιρίες αναστοχασμού. Καθώς ο αναστοχασμός αποτελεί τη βάση των μεταγνωστικών διαδικασιών, ο δάσκαλος επιβάλλεται να παρεμβαίνει με τρόπο τέτοιο ώστε οι μαθητές χρησιμοποιώντας τον  να προχωρούν  συνειδητά στην αυτορρυθμιζόμενη μάθηση, την ιδανική κατάσταση μάθησης.

Σκέφτεται, επίσης: «φέτος, είμαι αποφασισμένος να περιορίσω τον μονόλογο της μετωπικής διδασκαλίας και να δουλέψω στις τάξεις μου με την ομαδοσυνεργατική μέθοδο, καθώς, γνωρίζω ότι η ουσιαστική μάθηση έρχεται πιο εύκολα ως αποτέλεσμα κοινωνικής δραστηριότητας και αλληλεπίδρασης, καλύτερα συνεξάρτησης, μεταξύ των μαθητών της τάξης μου. Δημιουργώντας και υποστηρίζοντας κοινότητες μάθησης μπορώ να περιορίσω τον ανταγωνισμό και να κατευθύνω τους μαθητές μου στην υιοθέτηση στόχων μάθησης απομακρύνοντάς τους από το καταπιεστικό άγχος των στόχων επίδοσης. Σε μια τάξη – κοινότητα μάθησης μπορώ ευκολότερα να χρησιμοποιήσω αποτελεσματικά, ως εργαλεία μάθησης, τις νέες τεχνολογίες και τα κοινωνικά δίκτυα, τα οποία αποτελούν  το πλέον οικείο περιβάλλον για τους σημερινούς εφήβους. Και να μην ξεχάσω ότι χρησιμοποιώντας αυθεντικά έργα, δηλαδή, προβλήματα και εργασίες που συνδέονται άμεσα με την πραγματική ζωή και τα ενδιαφέροντά τους, μπορώ να κερδίσω το ενδιαφέρον και την ενεργητική τους εμπλοκή, αποδιώχνοντας, ταυτόχρονα, την ανία και τη βαρεμάρα της παραδοσιακής διδασκαλίας…

Οι εργασίες που τους αναθέτω να μην είναι μόνον εύκολες και αναμενόμενες, αλλά να κλιμακώνονται σταδιακά ως προς το βαθμό δυσκολίας, ως μέρη ενός πολυσύνθετου οργανικού όλου, το οποίο, ακόμη κι αν αρχικά φαίνεται να ξεπερνά τις δυνατότητές τους, με τη δική μου καθοδήγηση και υποστήριξη, να το κατακτούν, καθώς θα βρίσκεται μέσα στη ζώνη της επικείμενης ανάπτυξής τους. Οφείλω να βρίσκομαι σε μια διαρκή εγρήγορση επικοινωνώντας, έχοντας τη διάθεση να εξηγώ τη χρησιμότητα των έργων που τους αναθέτω για να νοηματοδοτείται έτσι η ανάγκη της δικής τους εμπλοκής και ανταπόκρισης σ΄αυτά.

Η τάξη μου θα προσπαθώ να είναι πολυδιάστατη έχοντας στο μυαλό μου τη διαφοροποιημένη διδασκαλία, επιτρέποντας την αυτονομία στην επιλογή των δραστηριοτήτων για να προωθείται μέσα σ΄αυτήν μια αδιαπραγμάτευτη κουλτούρα μάθησης. Η κουλτούρα αυτή, που στηρίζεται στο σεβασμό του άλλου και στην αποδοχή της συνεισφοράς του, ενισχύει τα συναισθήματα αυταξίας και την αυτοαποτελεσματικότητα των μαθητών διαμορφώνοντας συνθήκες μείωσης του άγχους και της ανασφάλειας. Στις δικές μου ομάδες μάθησης η γνώση θα δημιουργείται και θα οργανώνεται με συλλογικό πνεύμα, θα αποδεικνύεται η εφαρμογή της και θα επεκτείνεται ολοένα και σε πιο σύνθετες μορφές…»

*Αυτά σκεφτόταν ο κος καθηγητής την ώρα του Αγιασμού… «κ’ έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας (κι άλλες τέτοιες ) κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του (που δεν μπορούσε ή φοβόταν να πει)».