Παίρνοντας τη σκυτάλη από την «Ερατώ», φέρνω στο νου μου τη διαχρονική παρουσία των δελφινιών στην ελληνική λογοτεχνία και στην ελληνική τέχνη γενικότερα. Σκέφτομαι τις αναφορές, από την αρχαϊκή ακόμη λυρική ποίηση μέχρι το Σεφέρη και τον Ελύτη, τα αγγεία και τους αμφορείς με τις παραστάσεις των δελφινιών, τις περιγραφές των ναυτικών που άκουγα εκστασιασμένος όταν ήμουν παιδί και καταλήγω πως στα υπέροχα αυτά θηλαστικά ο ελληνικός πολιτισμός επεφύλαξε σημαίνουσα θέση αναγάγοντάς τα σε σύμβολο ευαισθησίας και αφοσίωσης,  αποδίδοντάς τους το ρόλο της σύνδεσης του ανθρώπινου με τον φυσικό κόσμο. Εξαιρετικά ενδιαφέρον πάνω στο θέμα το αφιέρωμα του περιοδικού 7ημέρες , «Καθημερινή», 10/9/2000. Αξίζει να το μελετήσετε. Είδες, λοιπόν, Ερατώ, που τελικά η πρότασή σου αγγίζει και τη λογοτεχνία…