Άνοιξε τα μάτια Σηκώθηκε από το κρεβάτι και άφησε το άδειο του σαρκίο να φυλάει τα σκεπάσματα Έπειτα, εξομολογήθηκε στον τοίχο τι είχε κάνει και κάθισε να ξαποστάσει Και ενώ τα είχε βρει με τον εαυτό του ενώ είχε πειστεί για τη δυστυχία ο τοίχος έγινε παράθυρο που κοιτά στα όνειρα του Και εγένετο φως.…
Το 3ο βραβείο ποίησης απονεμήθηκε στον μαθητή της Γ λυκείου Στάθη Πανανή για το ποίημά του «Η ζωή». Η ζωή είναι μικρή για να τη σπαταλάς σε λάθος κινήσεις σε λάθος σκέψεις σε λάθος συναισθήματα. Φεύγει σε μια στιγμή σαν να μην ήταν ποτέ δική σου. Ο άξονας της ανάλυσης μας γι’ αυτό το ποίημα…
Ο Γιώργος Χρηστίδης, μαθητής της Β’ λυκείου κέρδισε το 2ο βραβείο ποίησης στο διαγωνισμό μας με το παρακάτω ποίημα: Προμηθέας Κρεμασμένος σε σαρακιασμένο σταυρό Τώρα μόνος στέκεις στο βράχο της λήθης Τώρα έπαψαν ν’ ακουν τον εκκωφαντικό παλμό. Τώρα που γεύονται το θάνατο σε κάθε στεναγμό. Από ψηλά χάλκινα όρνεα να πορφυρίζουν λυγμούς στη λάμψη…
Θα δημοσιεύσουμε σταδιακά τα κείμενα που ξεχώρισαν στον 1ο λογοτεχνικό διαγωνισμό. Σήμερα, ξεκινάμε με το ποίημα που κέρδισε το 1ο βραβείο ποίησης, με τίτλο: «Το κρίμα», που έγραψε η μαθήτρια της Γ λυκείου Δέσποινα Πάκια. Το Κρίμα Απηλλάχθην του πόνου. Καιρό και καιρό τραντάζονταν τα μέσα μου, για μνήμες περασμένες π’ αναδύονταν Κ’ εφύλαγα στις…
Καθώς περπατούσε στο δρόμο με βήμα γοργό, ένιωσε τους ανθρώπους να περνάνε δίπλα του σαν αποτεφρωμένα ζόμπι διψασμένα για χρήμα. Το προηγούμενο βράδυ είχε το πιο άσχημο όνειρο της ζωής του. Τον είχε επηρεάσει αρνητικά και έβλεπε τα πάντα άσχημα και θλιβερά. Και εδώ που τα λέμε δεν είχε άδικο. Καιρό τώρα προσπαθούσε να πιαστεί…
Πολύ από εμάς, φοβούνται τη δημοσίευση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το θέμα προέκυψε σχεδόν ταυτόχρονα με τη δημιουργία του blog, αν και θα πρέπει να προϋπήρχε από τις πρώτες συναντήσεις μας σε μικρό βαθμό (αν δε με απατά η μνήμη μου). Έχουν ακουστεί διάφορες απόψεις πάνω στο θέμα. Κάποιοι ντρέπονται, άλλοι θεωρούν…
Εκεί που δε νυχτώνει Εκεί θα πάω να κοιμηθώ Δε θα ενοχλώ την ησυχία Δέντρα-φαντάσματα ενός παλιού μου πλοίου θα με γυρεύουν αιώνια να μ’ ανασθήσουν χωρίς χέρια μόνο με χρυσά φτερά και σκληρό χώμα Αργά το βράδυ θα φύγω θα χαθώ εκεί που δε νύχτωνε ποτέ ως τώρα. Share This:
Πολλές φορές νιώθω ότι δεν υπάρχουν πολλά άτομα γύρω μου που να μπορούν να με καταλάβουν. Η μοναξιά που μας περικλείει σαν άτομα είναι μεγάλη και περιστασιακά, διακόπτεται από άλλους ανθρώπους που μας κάνουν συντροφιά. Κάποια από αυτά τα άτομα έρχονται και παρέρχονται σαν διάττοντες αστέρες και φεύγουν, όπως ξαφνικά ήρθαν. Στην πορεία, αφού έχεις…