Συγκεντρώνουμε εδώ τις ερμηνευτικές προσεγγίσεις εμβληματικών ή -ακόμη- και άγνωστων, στους πολλούς, έργων τέχνης. Δείτε και μελετήστε προσθέτοντας και τα δικά σας, αν θέλετε, σχόλια:
1. Αρχαϊκή Γλυπτική – Ο Κροίσος της Αναβύσσου
2. Ο Κανών του Πολυκλείτου – Αρχαία ελληνική γλυπτική κλασικών χρόνων.
3. Η τέχνη της Αναγέννησης – Τα βασικά γνωρίσματα.
4. Η αποκαθήλωση, Καραβάτζιο («Ο αιρετικός» ζωγράφος της Αναγέννησης)
5. Ο θρήνος της Παναγιάς (Pieta, Μιχαήλ Άγγελου) – Γλυπτική της Αναγέννησης.
6. Rodin, Το φιλί. – Μοντέρνα Γλυπτική (τέλος 19ου -αρχές 20ου)
7. Antoine Bourdelle, «Θνήσκων Κένταυρος» – Μοντέρνα Γλυπτική (20ος αι.)
8. Ν. Γύζης, «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται» – Ελληνική Ζωγραφική του 19ου και 20ου αιώνα.
9. P. Picasso: Ο πίνακας – σταθμός για τη σύγχρονη τέχνη.- Οι δεσποινίδες της Αβινιόν.
10. Alberto Giacometti, «Πλατεία μεγαλούπολης» – Μοντέρνα Γλυπτική.
Συμπληρωματικές αναλύσεις:
Δείγματα Ιμπρεσιονισμού: Ε.Degas, Tο Λουτρό (1886), παστέλ σε χαρτόνι, 0,60 x 0,83 μ., Παρίσι, Μουσείο Λούβρου.
Ι. Κυβιστικά έργα:
Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν, 1907, Πικάσο, 243,9Χ233,7 εκ. Museum of Modern Art, New York
Πωλ Σεζάν,Οι Μεγάλες Λουόμενες
Χουάν Γκρις
ΙΙ. Φωβισμός:
«Ο φωβισμός εκφράζει, σε γενικές γραμές, μία ζωγραφική ‘καθαρή’ και έντονη, απελευθερωμένη από την καταπίεση της υποκειμενικότητας στην τέχνη, καθοδηγούμενη αποκλειστικά και μόνο από το ένστικτο του δημιουργού σε σχέση με την απόλυτη χρωματική αρμονία. Σύμφωνα με αυτό το ένστικτο, ο καλλιτέχνης, θα πρέπει να αποτυπώνει αποκλειστικά αυτό που φαντάζεται σε σχέση με το χρώμα και τη γραμμή.»
III. Αφηρημένη Τέχνη:
«Μια μέρα του 1908, ο Ρώσος ζωγράφος Καντίνσκι μπαίνοντας στο εργαστήρι του αντίκρισε έναν εκπληκτικό πίνακα. Παραξενεύτηκε πολύ γιατί δε θυμόταν να είχε ζωγραφίσει κάτι τέτοιο. Η ομορφιά του πίνακα βρισκόταν στα σχήματα και τα χρώματα. Δεν έδειχνε κάτι που υπάρχει στη φύση. Βέβαια ήταν ένας πίνακας του Καντίνσκι που κατά λάθος τον είχε βάλει πλάγια στο καβαλέτο. Ο Καντίνσκι σκέφτηκε πως τα σχήματα και τα χρώματα φτάνουν για να εκφράσει ο ζωγράφος τα συναισθήματά του. Ήταν το ξεκίνημα της αφηρημένης ζωγραφικής. Στην αφηρημένη τέχνη ο καλλιτέχνης δε θέλει να μιμηθεί ούτε να αναπαραστήσει τη φύση όπως είναι στην πραγματικότητα. Μερικές φορές ξεκινάει από ένα τοπίο, ένα πρόσωπο ή μια νεκρή φύση. Τα ζωγραφίζει όμως με τέτοιο τρόπο που είναι δύσκολο να τα αναγνωρίσουμε π.χ. τα έργα των κυβιστών. Άλλες φορές χρησιμοποιεί γεωμετρικά ή άλλα σχήματα, χωρίς να έχει κάποια εικόνα της φύσης στο μυαλό του, όπως οι πίνακες του Μοντριάν. Στη φύση συναντάμε πολλές λεπτομέρειες. Αμέτρητες γραμμές, πολλά σχήματα κι ένα σωρό χρώματα. Ο ζωγράφος ξεδιαλέγει, κρατά ό,τι είναι απαραίτητο και ζωγραφίζει απλά. Αυτό ονομάζεται αφαίρεση.»
Κατά Kandinsky:«Το γαλάζιο είναι ουράνιο χρώμα, οριζόντιο, νιώθεις ανάπαυση. Το κίτρινο είναι οξύ, μανιακό, κάθετο. Το πράσινο είναι ήρεμο, αλληλοεξουδετερώνει το γαλάζιο και το κίτρινο, φέρνει την απόλυτη γαλήνη χωρίς λύπη πάθος ή χαρά». Η δημιουργία ενός πίνακα δεν είναι υποχρεωτικά συνειδητή διαδικασία αλλά κρίνεται απαραίτητη και η συνδρομή του υποσυνείδητου. Αφετηρία είναι το ορατό, στόχος όμως η υπέρβασή του».
IV. Βυζαντινές εικόνες:
Η Μακεδονική Σχολή με κέντρο τη Θεσσαλονίκη άκμασε τον 13ο-14ο αι. Σημεία αναφοράς αυτής της σχολής είναι ρεαλισμός στην απεικόνιση των μορφών, όχι μόνον στα εξωτερικά χαρακτηριστικά αλλά και στην απόδοση του εσωτερικού κόσμου των μορφών και κυρίως του πάθους. Οι συνθέσεις είναι πολυπρόσωπες, όλες οι μορφές κινούνται μέσα στο χώρο, ο οποίος είναι διευρυμένος και αποδίδεται με αξιοσημείωτο βάθος.
Ο 16ος αι. σηματοδοτεί την απομάκρυνση από τα χαρακτηριστικά της Μακεδονικής σχολής και την επικράτηση των χαρακτηριστικών μιας νέας σχολής, της Κρητικής. Η πιστή απόδοση των εξωτερικών χαρακτηριστικών και η απεικόνιση της ψυχοσύνθεσης δίνει τη θέση της σε μια πιο αυστηρή εικονογραφία. Οι μορφές είναι ψηλόλιγνες, λιπόσαρκες και διαθέτουν μια χαρακτηριστική ασκητική ευγένεια.
